غروبم، مرگ ِ رو دوشم طلوعم کن تو می تونی

تمومم سایه می پوشم شروعم کن تو می تونی

غروبا وقتی بی رنگم طلوعم کن تو میتونی

تمومم بی تو دلتنگم شروعم کن تو میتونی ]

شدم خورشید غرق خون میون مغرب دریا

منو با چشمای بازت ببر به تا مشرق رویا

دلم با هر تپش با هر شکستن تا نمی فهمه

که هر اندازه خوبه عشق همون اندازه بی رحمه

چه راه هایی که رفتم تا که بفهمم جز تو راهی نیست

خلاصم کن از عشقهایی که گاهی هست و گاهی نیست

تو خوب سوختن رو می شناسی سکوت و از اونم بهتر

من آتیشم یه کاری کن نمونم زیر خاکستر

میخام مثه همون روزها که بارون بود و ابریشم

دوباره تو حریر تو مثه چشمات ابری شم

دلم با هر تپش با هر شکستن داره می فهمه

که هر اندازه خوبه عشق همون اندازه بی رحمه

چه راه هایی رفتم تا که بفهمم جز تو راهی نیست

خلاصم کن از عشقهایی که گاهی هست و گاهی نیست